Wonderlijk hoe associaties ontstaan. Een filmpje over een eerste reis naar het Atlasgebergte uit de bibliotheek van ‘Bergmodus’ en de verkoop van een kleed uit de inboedel van een vriend

“Wat herinnerd wordt is niet weg, maar wordt herbeleefd”.

“Het je ooit nagedacht over het vloerkleed waar je op zit? Zoals een mensenleven heeft een tapijt een begin, een eind, een structuur, een tijdloos verhaal. Zonder het gebruik van woorden ontstaat een patroon. Het vraagt tijd… lijnen worden gevormd, een begin in een knoop, langzaam groeiende”. Wat een mooie metafoor voor het trekken naar de bergen; de muziek, de poetry, het plezier, het zweet, de tranen… het bestaan, de flow of life. De bergen… om naar te kijken, te voelen, om aan te raken, te beklimmen… Het ontstaan van een samenhangend patroon met een rode draad… het maken van een vloerkleed, a carpet of memories.

Volgens de koper was het ondanks het motief geen kleed uit Iran. Handgeknoopt, maar de verknoping was niet zo fijn als dat bij de Iraanse tapijten. Hij vertelt over het maken van de kleden op de grote weefgetouwen. Ook de verschillende lengte van de franje aan de rand van het tapijt weet hij te duiden en hij ziet de beschadiging in het midden. Als je goed kijkt wordt hier de knoop zichtbaar aan de bovenzijde van het tapijt. Hij speelt het spel handig en deelt de emotie van de lessen die zijn moeder hem leerde. “Om eenzijdige verkleuring te voorkomen moet je een tapijt regelmatig draaien”. Hij heeft duidelijk ervaring met tapijten. Oprollen? “Nee, ik vouw het op en dan kan het met gemak in de kofferbak van mijn auto”.

Omdat verhalen verteld moeten worden en de herinnering gevoed.

#ArchitectuurNomaden #storytelling #Bergmodus #ActiveLearning