30 juni 2009

Met het loslaten van de ballonnen eindigde de plechtigheid.

© copyright foto: Stilbeeld | Dasha Elfering

Witteburg

Een vriend is iemand die je verleden kent, in je toekomst geloofd en die je vandaag accepteert zoals je bent.

Mooie verwoording. Acceptatie is wat in onze vriendschap sterk aanwezig was. Hoewel we de afspraak hadden om op zondag morgen met elkaar te roeien werd een verandering in die afspraak geaccepteerd. Zeker was er de afspraak en die had ook zeker een waarde. Maar heel soms moesten andere dingen voorrang krijgen. Papa-weekend; met alle vaders uit de klas en de kinderen een weekend weg. Dat kon gewoon niet anders. Zelfs voor de jongste had het nu zijn intrede gedaan. De frequentie leek toe te nemen en dat is natuurlijk ook zo bij drie kinderen. Ook in de mogelijkheid om, omdat de kinderen uit logeren zijn, de zondag morgen met je geliefde door te brengen kan rekenen op empathie.

Roeien is een buitensport, dat is een van de charmes. Bij regen en zwaar weer en bij vorst werd vooraf overlegd. We roeiden vroeg op de ochtend. In de zomer ruim voor de pleziervaart, die veel deining veroorzaken, uit. Op de winterdagen bij het ochtendgloren en tegen de kortste dag in de ochtendschemer. Vaak werd ons mooi weer en vlak water gegund in die vroege uren. Alleen het bewegen door de boot en de zachte plons van de riemen verstoorde de ochtendstilte. Op de heenweg maakte de opkomende zon het sturen tot een extra uitdaging. Op de terug weg was het dubbel genieten. Lekker warm gewerkt en de zon in je gezicht. We maakten kleine series waarin we probeerden onze grenzen te verleggen. Nadrukkelijk samen, proberen in harmonie elkaar te versterken en voor dat moment maximaal te presteren.

Samen

Een twee begint met samen. Wij hadden elkaar wel gevonden. Ons samen roeien groeide uit tot een vriendschap. Nu er geen samen meer is, valt de twee uit elkaar.

De intimiteit van samen maakt dat je het oude verleden ook met elkaar deelt. Herinneringen aan de studietijd. Waarbij vanuit Leiden naar Delft gefietst werd. Met die conditie kon je niet kapot. Onze beider waterpolotijd… we werden niet voor niets vrienden. Veel dingen bleken gemeenschappelijk. Naast het nu zijn, was ook de toekomst vaak onderwerp van gesprek bij de kop koffie, die we na de gepleegde inspanning meende verdiend te hebben.

Veel boten uit de vloot zijn vernoemd naar de landgoederen rond de Vliet, ons roeiwater. Onze twee, de Wittebrug was vernoemd naar een klein kasteeltje op de zandrug bij Wassenaar. In het weekend na je terugval verhuisde de materiaalcommissie de boot al naar een hogere plaats op de stelling. Ik kon mij op dat moment in het geheel niet voorstellen dat dit een aansluitend beeld zou krijgen. Wij waren een van de weinigen die de strijd aangingen met de boot en haar karakteristieke eigenschappen. Samen, goed op elkaar ingespeeld, konden wij het goed vinden met de boot, onze boot.

Bij de begrafenis lieten de aanwezigen witte ballonnen op. Ze waaiden met de wind mee richting ons roeiwater.

Laaaat lopen… vastroeien, bedankt!