Voor ‘het huis van de kunstenaars’ word ik aangesproken. “Of ik op het dak de bergen van het Atlasgebergte wil zien”. Ja, dan heeft hij mij te pakken en raakt hij mijn verlangen naar de bergen.

Morgen zullen we er door heen trekken richting de woestijn aan de andere zijde. Boven op het huis kijken we inderdaad over de bebouwing heen naar de bergen. Het is ‘for free’ en ja natuurlijk mag ik foto’s maken.

Op de weg naar beneden verdwijnt hij op de verdieping en als ik langs loop nodigt hij mij uit om ook hier te komen kijken and again ‘for free’.

Hij vertelt over de potterie die hier opgesteld is, het werk van de mannelijke kunstenaars en troont mij mee naar de ruimte met het werk van de vrouwen. Of ik thee thee wil drinken met hem?

Tot zover ging het nog goed. De thee wordt aangedragen, maar hij sluit niet aan in de ceremonie. Hij begint met het uitleggen van kleden en vertelt over de gebruikte symbolen voor de bergen, de stam, het water… Ik moet vertellen welke ik mooi vind, maar hij is niet geïntresseerd in het waarom.

Het contact verandert in ordinair verkopen en als ik voet bij stuk hou en geen kleed koop schroomt hij niet om een vergoeding te vragen voor het kunnen maken van de foto’s, de thee en het aandragen van de kleden.

Is dit gastvrijheid?

Natuurlijk snap ik het principe; Hoor wat voor wat? Maar ik had met plezier het geld neergeteld voor een echte ontmoeting, gemeende gastvrijheid en interesse.