Een film, die raakt en achterblijft in mijn gevoel.

Opgesloten in een bergdal valt het idyllische karakter terug tot een harde strijd om te overleven. De overweldigende natuur blijft een grote rol spelen in de beeldvorming en het gevoel van isolement. Terend op aanwezige, maar langzaam slinkende voorraden, het aanleggen van een aardappelveldje, het bos afstruinen naar eetbare planten en jagen vervreemdt de  vrouwelijke hoofdpersoon van zichzelf; om niet gek te worden en grip te houden op de tijd schrijft ze. Gaat haar isolement doorbroken worden?

De film roept bij mij beelden op van je opgesloten voelen in je eigen (binnen) wereld. Zonder vrienden geen filosofie, schreef Achterhuis. “Zonder vrienden zou niemand willen leven”: stelt Aristoteles. Toch is daar de existentiele eenzaamheid van alleen geboren worden en alleen sterven.

Eenzaamheid is iets anders dan alleen zijn. Ik herken de dagelijkse routine, die in de film de dagen indeelde en ordende. Warmte (vuur maken), onderdak (onderhoud), eten (of de zorg voor) en drinken… De hond als gesprekspartner en schrijven, tekenen en lezen als intellectuele daad, scheppend werk. De overweldigende natuur vraagt geen bijdrage, die redt zichzelf.

Film: Die Wand by Julian Pölsier

Vrijheid ligt achter de muren, die we zelf bouwen