Dit keer nemen we de tijd om het eiland: Isola di San Michele te bezoeken.

Bij het edict (11 juni 1804) verbood Napoleon om doden in de buurt van kerken te begraven. Zo ontstond in Venetie dit begrafeniseiland.

Het eiland is volledig ommuurd als bescherming tegen de stormen uit de lagune en het soms hoge water.

De kerk bij de halte van de waterbus is de oudste Renaissance kerk van Italië. De kerk maakt onderdeel uit van het kloostercomplex. De begraafplaats is planmatig opgezet en geeft plek aan doden van verschillende gezindten. Speciale gondels brengen de doden naar het eiland. Poorten markeren de overgangen tussen de verschillende delen van de begraafplaats. Na verloop van tijd worden de graven geruimd en de stoffelijke resten worden dan overgebracht naar herinneringsmuren (columbarium).

Een druilerige regen vormt de stemmige context van ons bezoek. De kerkklokken luiden, een begrafenisstoet komt uit de kerk… een tijdloze gebeurtenis.

We zwerven over het eiland, gaan door poorten en ervaren de verschillen. Opeens krijgt de omgeving een meer eigentijdse uitstraling. Modern en strak…

Bij het nazoeken blijkt dit de laatste uitbreiding te zijn onder architectuur van David Chipperfield. De uitbreiding bestaat uit een nieuwe kapel, een crematorium en een columbarium in vier delen. De delen hebben de naam van de vier evangelisten.