Architect |
En dan stel ik mijn wekelijkse blog samen met het nummer achtenveertig. De biologische winter is begonnen.
Uit het archief: Winter is de laatste in de jaargetijdencyclus en de periode van herbezinning, afsterven. Vanuit mijn betrokkenheid als mentor aan La Scuola | Academie voor Levenskunst ontstond het idee om met die bezinningperiode iets speciaals te doen. Na het volgen van de workshop verhalen vertellen (Ferdy Masselink), waarin we werkte met de verhalenkaarten van Zintenz ( Leo Kaniok) ontstond het idee van de Decemberserie.
Net als verhalen vertellen, vertellen beelden. Voor mij is een mooi voorbeeld hiervan de beeldenreeks die Willem van den Hoed maakte. De beelden van de Decemberserie zijn dan ook van zijn hand.
Beeld: Verbinding
Voor een empirische benadering van levenskunst moeten we bij de psychologie zijn. De zelfbepalingtheorie van Deci & Ryan vertoont veel verwantschap met oude en nieuwe ideeën over levenskunst. Deze zelfbepalingtheorie onderscheidt drie psychologische basisbehoeften: autonomie, competentie en verbondenheid.
Dit academiejaar wordt er gewerkt vanuit het thema Verbinding. Voor mij haakt het eerste beeld in de serie aan op dit thema en op de behoefte aan gebondenheid. Verbondenheid gaat dan over het hebben van positieve relaties, andere zien en accepteren zoals ze zijn, en rekening houden met hun wensen en gevoelens (zonder jezelf te kort te doen). De draden in het beeld verbinden. Het volume is verbonden aan het andere volume en er is de suggestie van nog meer volumes. Het volume is autonoom, richt zich op uit de grond. Door het ontbreken van een schaalreferentie wordt het beeld abstract, multi-interpretabel. Hierdoor ontstaat de verbinding met het referentiekader van de willekeurige kijker.
Het is waarschijnlijk geen toeval dat de opbloei van de levenskunst zich juist nu voordoet. Onze huidige westerse samenleving wordt gekenmerkt door individualisering, waardenpluralisme en materialisme. Het westerse individu staat voor een overvloed aan keuzemogelijkheden, maar is niet echt vrij om te kiezen. Onder een terugtredende overheid wordt vrijwel de hele invulling van het dagelijkse leven door de commerciële markt aangestuurd. Vanuit deze constatering kijk je weer anders naar de binding in het beeld.
Het uitgangspunt van levenskunst is dat ieder van ons veroordeeld is tot zijn eigen zoektocht naar betekenis en zingeving. Een vergelijkbare zoektocht vindt plaats in het ontwerpproces. De architect moet op basis van zijn eigen waarden, keuzes de context en de opgave analyseren. Na de analyse is, om de verbinding aan te kunnen gaan met de genius loci, de fysieke beleving wezenlijk.
Willem van den Hoed gaf mij de vrijheid om uit zijn werk de Decemberserie (zie ook #1) samen te stellen. De beelden hebben een hoog abstractieniveau, maar zijn duidelijk architectonische beelden.
Het is een selectie, mijn selectie van beelden die mij aanspreken. Vervolgens sta ik in deze serie stil bij wat het beeld mij vertelt. Waardoor ben ik geraakt? Ik realiseer mij daarbij dat mijn bevinding gekleurd is en tijdgebonden.
Vanuit mijn betrokkenheid bij La Scuola | Academie voor Levenskunst en het trainen bij Move a Mountain heeft zich een rijkdom aan materiaal voor mij geopend. Ik combineer dat materiaal met de aanwezige kennis. Met het uitschrijven laat ik zien hoe ik als architect naar dingen kijk. Dit was de primaire vraag van Rob Keijzer bij de uitnodiging een blog te schrijven op Spacemakers.
