Eens, lang geleden leefde er een oude koning die vijf zoons had. De koning was een wijs man en er werd gefluisterd dat hij kon toveren. Zijn toverkracht had hij altijd gebruikt om goede dingen te doen. Het land was dan ook rijk en de mensen leefden er in rust en voorspoed.

Ondanks zijn tovergaven kreeg de koning steeds meer last van ouderdomskwaaltjes. Gelukkig was er altijd de kleine hofnar Pardoes om hem op te vrolijken. Maar op een dag, aan het begin van een barre winter werd de koning echt heel erg ziek. Toen zijn vijf zoons rond zijn bed stonden, sprak hij met zwakke stem: “Mijn zoons, ik voel mijn einde gekomen is. Nu heb ik jullie nooit verteld wie de nieuwe koning moet worden als ik er niet meer ben. Ik hou van jullie alle vijf en ik weet dat jullie een voor een je sterke kanten hebben. Daarom heb ik besloten om… “.

Voor hij zijn zin kon afmaken, zakte de koning met een zucht terug in de kussens. Hij was niet meer…

Een paar dagen later zaten de zoons bij elkaar in de troonzaal. “Ik denk dat vader jou had gekozen”: zei de jongste tegen de oudste. Maar die wilde niet. De koning had hem niet aangewezen en hij was bang dat er een vloek op hem zou rusten als hij zomaar koning werd.

De andere vier zoons durfden zelf ook niet en onverrichter zake vertrokken zijn naar hun kastelen die verspreid lagen over het land. “We schrijven nog wel”. Ze stuurden hun dienaren naar huis, zodat ze in alle rust konden nadenken. Maar hoe ze ook piekerden, geen van de vijf kwam met een oplossing. Ze werden er allemaal eenzaam en verdrietig van…

Door al die soberheid verloren ze langzaam de talenten die ze daarvoor hadden gehad. De oudste zoon, die vroeger zo goed kon zien dat hij aan de mensen kon zien of ze eerlijk waren, werd blind. Naar wie moest hij nog kijken in z’n lege kasteel?

De tweede zoon, die vroeger zo goed kon horen dat hij de gedachten van andere mensen wist, werd doof. D’r was op zijn kasteel alleen nog maar een oude papagaai die altijd hetzelfde zei.

De derde zoon die vroeger zo’n fijnproever was dat hij precies wist hoeveel aardbeien er in een taart zaten, verloor zijn smaak. In de lege keuken kauwde hij op ‘n droog stuk brood.

De vierde zoon, die zo goed kon ruiken dat hij precies wist wanneer er ergens in het land een geurige bloem openging, verloor zijn reuk.

En de vijfde zoon, die zo goed kon voelen dat hij met zijn ogen dicht de kleur van een stof kon vaststellen, verloor zijn tastzin.

Ook met het land ging het steeds slechter en slechter. De mensen misten hun oude koning en omdat er maar geen nieuwe kwam, verpieterde alles. Iedereen was verdrietig en zat met ’n gezicht als een oorwurm te kijken.

Na die kwade winter brak het voorjaar aan. De mensen van het land zagen de vrolijke bloemen, bomen en vogeltjes wel, maar ze bleven verdrietig als daarvoor. De enige plek waar het nog gezellig was, was het paleis van de oude koning. Hofnar Pardoes had tijdens de winter de vuren laten branden en alles goed gepoetst. De tuin bloeide en overal hoorde je vogels. Maar als Pardoes uit zijn torenkamertje keek, zag hij dat het land steeds grauwer en grijzer werd. Dat moest veranderen!

Pardoes pakte in de troonzaal de scepter van de oude koning op, kneep zijn ogen stevig dicht en dacht met alle macht aan de koning. Eerst gebeurde er niks, maar opeens streek er een zachte windvlaag door de troonzaal en doemde de oude koning op voor Pardoes z’n geestesoog. “Mijn kleine trouwe hofnar”, zei hij, “Jij moet het land redden. Luister goed!” En Pardoes luisterde of z’n leven ervan afhing.

’n Paar dagen later stond hij voor de poort van het sombere kasteel van de oudste prins. “Ga weg!”, snauwde de prins, “Ik wil niet opgevrolijkt worden”. Maar toen Pardoes had verteld dat hij met een boodschap van de oude koning kwam, mocht hij naar binnen. “De boodschap is, dat u koning wordt als u kunt horen wat ik nu denk” zei Pardoes. Boos sprong de blinde prins op. “Dat kan alleen mijn broer!”, brulde hij. “Juist”, zei Pardoes, “Dus de boodschap is dat u uw broer nodig heeft om een goed koning te kunnen zijn.” “Je hebt gelijk”, zei de prins, “de schellen vallen mij van de ogen.” Vanaf dat moment kon hij weer zien.

Pardoes ging ook de tweede prins vertellen dat hij een boodschap van de koning had. De prins wees op z’n oren en zei keihard: “IK BEN DOOF, SUFFERD!” Snel schreef Pardoes op een stuk papier dat de prins koning mocht worden als hij met z’n ogen kon zien of de mensen eerlijk waren. “DAT KAN ALLEN M’N BROER!” tetterde de prins en Pardoes schreef snel op dat de prins dus alleen samen met zijn broer een goede koning kon zijn. “Ik hoor wat je bedoelt”, zei de prins op normale geluidssterkte. Hij kon weer horen.

Bij de derde, de vierde en de vijfde prins ging het al net zo. Ze begrepen allemaal dat ze elkaar nodig hadden om alles te kunnen wat een goede koning moet kunnen. En zo gebeurde er wat de oude koning had gewild: het land werd door vijf wijze koningen geregeerd. De oudste koning keek of alle kooplui die naar het land kwamen wel eerlijk waren. De tweede koning luisterde of de buitenlandse afgezanten wel zeiden wat ze dachten. De derde koning proefde of al het eten en drinken in het land wel zo gezond mogelijk was. De vierde koning rook of de lucht en het water in het land schoon bleven. En de vijfde koning voelde of alles wel lekker zacht en aangenaam voor de mensen bleef.

Uit dank voor het wijze besluit dat de vijf prinsen hadden genomen, bouwde het volk een huis waar de vijf koningen konden regeren. Ze noemden het ‘Het huis met de Vijf Zintuigen’ en gaven het vijf puntdaken: een dak voor elk zintuig. Toevallig werd het huis precies op de plek gebouwd waar je nu de Efteling binnen komt. Maar omdat het allemaal vreselijk lang geleden gebeurd is, zie je nu bij binnenkomst alleen nog maar het dak met de vijf punten. Kijk, een punt voor elk zintuig!

——

Omdat verhalen verteld moeten worden. Ik vertelde het verhaal van het Huis van de Zintuigen. In de Dorpsstraat werken we verder aan het project ‘Efteling in de stad’. In dit project bestuderen we het attractiepark en kijken welke lessen we kunnen leren. Vervolgens brengen we de geleerde lessen in bij de case van de Dorpsstraat Zoetermeer.

Trefwoorden: #beleving, #ervaring, #verblijfsduur, #Dorpsstraat, #poorten, #toegangspoort, #gastvrijheid

#authenticiteit #herkenbaarheid